نقش نیت هنرمند در تفسیر آثار هنری مدرن

قائلان به قصدگرایی معتقدند علاوه بر این که هنر در خلق خود، به عنوان پدیده ای مصنوع انسان قصدمند است، در مرحله تفسیر و استنباط معنا نیز استفاده از قصد هنرمند امر مستدل و معقولی است. قصدگرایان جدید که پس از نسل جریانات قصدستیز، یعنی نقد نو، نقد خواننده مدار، ساختارگرایی و واسازی، چارچوب فکری منسجمی از خود ارائه دادند، معتقدند اگر قصد در نزد منتقدان و فلاسفه هنر تعریف درستی داشته باشد، می توان به بسیاری از استدلال های ضدقصدگرایانه از جمله نظریه ی مرگ مولف و مغالطه قصدی پاسخ داد. نیز آنها با تنوع بخشیدن به انواع رویکردهای قصدگرایانه و تعدیل مواضع افراطی برخی قصدگرایان سعی در پخته تر کردن استدلال های خود دارند. این تحقیق ابتدا چیستی و چگونگی پدیدار قصد را به عنوان موضوع اصلی بحث مورد کند و کاو قرار می دهد و سپس در فصل دوم سعی در ترسیم پیشینه ای از جریان رقیب یعنی ضدقصدگرایی دارد. در فصل سوم و در بحثی نسبتا مفصل از استدلال هایی که قصدگرایان برای توجیه مواضع خود دارند سخن می گوید. در فصل آخر بحث قصدگرایی و استدلال های ذکر شده را مشخصا به گرایش های مدرن هنر به خصوص نقاشی مدرن اطلاق می کند و در پایان به این جمع بندی می رسد که قصدگرایی نه تنها با هنر مدرن در تضاد نیست و دچار تناقض نمی شود، بلکه به دلیل ویژگی های ذاتی این هنر مناسب ترین شیوه برای تبیین و تفسیر آن است. به علاوه به نظر می رسد قصدگرایی توانایی تبیین قالب های جدید هنری را نیز داشته باشد. این تحقیق با رویکردی تحلیلی و با روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است.